Od tego się zaczęło...

...czyli tekst, który otwiera książkę „Mowa z Grochowa”.

O WARSZAWIAKACH FLANCOWANYCH

Warszawiaki dzielą się na leguralnych i flancowanych. Leguralny warszawiak to taki, co przyszedł na ten łez padół we Warszawie. Warszawiak flancowany urodził się

w Grójcu, w Otwocku, w Skierniewicach, a co poniechtóry nawet dalej i przyjechał do stolicy za kieliszkiem chleba.

Do grona flancowanych warszawiaków również ja się poniekąd zaliczam

i dlatego postanowiłem przybliżyć Sianownemu Państwu chwestię tej jenteresującej grupy aspołecznej.

Pierwsze flancowane warszawiaki przybyli do nasz z Torunia. Otóż w Toruniu jeden taki mieszczanin któregoś dnia wstał i powiedział:

- Rodacy! Nie mogie! Ciągle pierniki i pierniki! Nawet czystą wyborową zakąszamy piernikiem! Już mie mgli! A podobnież we Warszawie do ćwiarteczki dają śledzika, tudzież grzybki, tudzież pyzy. Jadziem?

– Jadziem! – odkrzyknęli. Przyjechali, ulicę założyli, a nazwali ją Miodowa,

bo jednakowoż odrobinę sercowej tęsknoty za słodkiem Toruniem odczuwali.

A taki król Zegmont III Waza. Jeszcze nie był królem, nudził się niemożebnie, jeździł promem do ciotki i na tem promie w polskiej gazecie znalazł ogłoszenie:

„Poszukiwany osobnik na stanowisko króla Polski. Wymagania: dwa języki obce, kreantywność, miła arparyncja, wkład własny, pijący. Tylko poważne oferty.”

Jak to Zegmont przeczytał, wysiadł w Gdyni, centralną magistralą do Krakowa zajechał

i powiedział: biore te robote.

Niestety, krakusy co i raz wjeżdżali królowi na godność osobistą. A to się podśmiewali,

że na Wawelu meble z Ikei poustawiał. A to się zdenerwowali, że zarządził, żeby zamiast hejnału trębacz Abbę mu grał. A najgorzej wyszli z nerw, kiedy się okazało, że król własnoręcznie pamiątki ze złota struga i ich w Sukiennicach opyla psując jenteres miejscowym twórcom ludowym. W końcu Zegmont miał dość tych drak, wsadził korone we walizkie, żonę wziął pod pache i pekaesem wyjechał do Warszawy, a za niem cały dwór i tak się Warszawa została stolicą.

A znowu Poniatoszczak, któren na Krakowskiem Przedmieście w prześcieradle figuruje, urodził się we Wiedniu. Długo po niemiecku tylko szwargotał, aż się rodzina martwiła,

ale któregoś dnia na niewąskiem gazomierzu będąc nagusieńki wsiadł w drynde i ruszył w stolicę. Jak o tem usłyszał król Staś, zaraz odetchnął z ulgą:

- W dorożkie? Goły i pijany? Znakiem tego – warszawiak!

W Żelazowej Woli urodził się Fryderyk Szopę. Każdą piosenkę, jaką tylko w radio usłyszał, zaraz na dziecinnem pijaninku umiał powtórzyć, więc z powodu tego ojciec wysłał go na nauke do Warszawy. Frycek w graniu tak się podszkolił, że wszystkie studniówki, wesela i kinderbale obskakiwał. Niestety, pewnego dnia wielki książę Konstanty zażyczył sobie, żeby mu Fryderyk zagrał na harmonii „Katiuszę”.

- Co? „Katiuszę”? I co jeszcze? Radzieckie piosenkie partyzanckie? Nie zagram, niech ja nic dobrego nie mam!

Konstanty niestety miał bardzo poprzeczny charakter i krzyknął:

- „Katiusza” albo paszoł wont z Warszawy!

- Taak? Dobrze! Całuj mnie książę w moje najniższe! Nie do widzenia się

z panem!

Po tem przykrem nieporozumieniu towarzyskiem pan Szopę udał się na emigrację zarobkową do Paryża.

W związku z powyższemi opowieściami z dziejów naszej stolicy upraszam leguralnych warszawiaków o nieuskutecznianie humorystycznych drak

z warszawiaków flancowanych. Oni też wszak wnieśli wkład w rozwój stolicy

na niwie i w ogóle i temuż podobnież.

Fot. Dominik Kotowski